RÓŻOWA SUKIENKA TIULOWA || BLOGOWANIE… I CO DALEJ?

Dzień dobry Kochani! ♥

Dziś mam dla Was jedną z moich ulubionych sesji, postanowiłam więc dopisać do niej jeden z moich ulubionych wpisów. Dlaczego ulubionych? Bo szczerych, zupełnie nieprzemyślanych i z głębi serca. Piszę na spontanie, jest pierwszy poniedziałek po zmianie czasu, a ja spałam tylko 4,5 godziny, więc nie odpowiadam za jakąkolwiek formę grafomanii, wybaczcie. W tym tekście poruszę kilka istotnych kwestii związanych z blogowaniem. :)

W latach 2008-2010 zaczęły powstawać w Polsce pierwsze blogi modowe. Bloga Plaamkaa.pl założyłam ponad 6 lat temu. Wtedy jeszcze nikt nie przypuszczał, że w ten sposób będzie można cokolwiek zarobić. Każdy kto to robił, robił to z czystej pasji i chęci pokazania się większemu gronu. Ja założyłam bloga, bo zawsze byłam we wszystkim nazbyt. Nazbyt ambitna, nazbyt aktywna, nazbyt pracowita, nazbyt ciekawa.

Swoje pierwsze blogi pisałam od dawien dawna. Pisałam i do pamiętnika, i na Onecie, i na Fotoblogu. Pisałam o swoich pierwszych zauroczeniach i pierwszych rozczarowaniach. Pisałam i z przyjaciółką, i sama. Na Fotobloga robiłyśmy fotki, których dzisiaj niejedna nastolatka mogłaby się powstydzić – nie było tam ani wypiętego tyłka, ani zbytnio wydętych ust. Byłyśmy my, jedynie trochę za mocno pomalowane.

Przejście z jednej formy blogowania w drugą, tę bardziej zaawansowaną, było płynne, przebiegało spokojnie. Założyłam bloga, bo tak czułam, bo miałam taką potrzebę, bo chciałam to zrobić – ot tak, po prostu. Chciałam pisać, chciałam mieć swoje miejsce, chciałam mieć kontakt z ludźmi, którzy być może będą do mnie zaglądać. Nigdy nie spodziewałam się, że blog zgromadzi aż takie grono Czytelników. Nigdy nie planowałam, że prace nad nim będą trwały kolejny rok, a co dopiero kolejnych sześć lat! Nigdy nawet nie wizualizowałam sobie (:D), że na Instagramie będzie obserwowało mnie ponad 30 000 osób, natomiast na Facebooku ponad 40 000! Że tygodniowo moje treści będą trafiały do tak ogromnej grupy, że nawet nie potrafię wyobrazić sobie ile to osób na jednym placu. Wiem, że to, co mnie prowadzi, to pasja. To coś, co dodaje mi skrzydeł i sprawia, że nawet najgorszy dzień staje się znośny, gdy wieczorem siadam do pisania, owinięta w ciepły różowy koc.

Przyznam się szczerze, że w styczniu rozważałam zaprzestanie prowadzenia bloga. Uwielbiam liczby, a statystyki od dawna leciały w dół. Dziwiłam się i zastanawiałam dlaczego tak jest. Byłam przygnębiona, gdy patrzyłam na coraz to niższe słupki. Energii oraz zapału do pracy również mi brakowało, a pogoda za oknem wcale nie rozpieszczała. Jestem baterią słoneczną, której każdy promień daje niesamowitego kopa do działania. W połowie stycznia zmieniłam szablon bloga, a zaraz po tym postanowiłam skorzystać z ostatniej deski ratunku. Zrobiłam ankietę dla Czytelników. Jej wyniki przeszły moje najśmielsze oczekiwania! Otrzymałam mnóstwo pozytywnych słów – o tym jak zarażam optymizmem (ja, w styczniu jeszcze totalnie zmęczona i przygnębiona), o tym, że lubicie mnie czytać, o tym, że chcecie więcej – oglądać, czytać, wiedzieć. Mija trzeci miesiąc, a ja wciąż z ogromnym entuzjazmem bloguję. W weekendy wyciągam chłopaka z domu, robimy zdjęcia – często na zapas, bo tylko tak jestem w stanie zapewnić Wam materiały na cały tydzień. Znalazłam Idę, która retuszuje moje zdjęcia. Nie tracę czasu i nerwów na coś, czego nie lubię robić i w czym raczej nigdy nie będę dobra. Odcinam się od tego, zdaję się na nią, ufam jej i staram się zgłaszać jak najmniej uwag. Automatyzuję swoją pracę, by znaleźć czas na wszystko. I wiecie co? To daje efekty! Ale nie statystyki mnie obchodzą, a ogromne zaangażowanie jakie dostrzegam pod postami. Jestem Wam ogromnie wdzięczna za każdą odpowiedź udzieloną w ankiecie. I za to, że cały czas jesteście ze mną! Za każdą nową osobę, która komentuje pod wpisami – a uwierzcie, doskonale pamiętam swoich Czytelników! :)